Widmo kryzysu krąży po świecie, po Europie. Czy także po Polsce?

W „kulturzeenter.pl” przyglądamy się dziś dwóm przejawom „języka kryzysu”. Agata Dąbek na przykładzie dramatu „Enron” napisanego przez Lucy Prebble ukazuje przykład strategii rozmowy o tym co niewidoczne, a najbardziej dotkliwe. Otwartym pozostaje pytanie, w jakim zakresie ze strategii tej korzystają polski teatr czy inne obszary sztuki… Drugi cytat z „języka kryzysu” przynosi relacja Amiry Bocheńskiej z hiszpańskiego prostestu: Marszu Oburzonych do Brukseli. Tak jak z całkowitą pewnością da się stwierdzić, że społeczne działanie bezpośrednie jest zasadniczo odmiennym od tekstu scenicznego rodzajem strategii, to zadziwiająco identyczne jest wynikające z lektury pytanie: jak to się dzieje, że polscy Oburzeni nie sięgają po jakiekolwiek znaczące, widoczne sposoby rozmowy o tym, co dotkliwe?