Za Cliffordem Geertzem powtórzmy raz jeszcze: „Człowiek jest zwierzęciem zawieszonym w sieciach znaczenia, które sami utkał, a kultura jest właśnie owymi sieciami”. Jeden ze sposobów komunikowania tych znaczeń od lat proponują nam instytucje kulturalne, ten wynalazek oświeconego społeczeństwa, spadek po bezpowrotnie utraconych czasach zaufania w powszechny postęp i rozwój społeczny. Instytucje nawet nie w sensie materialnym (budynki i organizacje), ale rozumiane jako „zbiorniki” w których zdeponowana i udostępniana jest kultura – dobro społeczne czy narodowe. Tymczasem dziś, w tzw. niepewnych czasach, o strukturze naszych pajęczyn decydują raczej zmienne i nieprzewidywalne okoliczności niż jasne reguły, doraźne rozwiązania nierozstrzygalnych konfliktów niż uniwersalny, sprawnie funkcjonujący system, który ma odpowiedzi na wszystkie pytania. W ostatnich dwóch dekadach w sporej części Europy dokonała się transformacja ustrojowa, na świecie – cyfrowa rewolucja komunikacyjna. W związku z tymi tąpnięciami świat producentów kultury pozostał gdzieś na uboczu świata władzy i rynku idei, zdetronizowany wraz z upadkiem inteligencji i wejściem do gry nowych elit i nowego społeczeństwa. Dlatego właśnie uważnie przyglądamy się sieciom: nie-miejscom i nie-instytucjom kultury, strukturom odwzorowującym te zmiany i na swój sposób udzielającym im odpowiedzi.