Hałyna Kruk
***
stoisz z plakacikiem „no war” jak z usprawiedliwieniem za to,
czego już nie da się zawrócić: wojny się nie zatrzyma
jak jasnej tętniczej krwi z otwartej rany –
ona cieknie, póki nie zabije,
wchodzi do naszych miast uzbrojonymi ludźmi,
wrogimi grupami rozpoznawczo-dywersyjnymi rozsypuje się po podwórkach
jak śmiercionośne kulki rtęci, których się już nie wyzbiera,
nie cofnie, chyba że wyśledzi i unieszkodliwi
je cywilny menedżer, urzędnik, informatyk i student,
których życie nie przygotowywało do walk ulicznych, ale wojna uczy
w polowych warunkach, na przykładzie do bólu znajomej miejscowości, w pośpiechu
do obrony terytorialnej najpierw biorą mężczyzn z doświadczeniem bojowym,
potem już nawet tych, którzy mają za sobą tylko Dune i Fallout,
no i jeszcze krótki kurs mistrzowski z przygotowywania wybuchowych koktajlów
u znajomego barmana, w najbliższym nocnym klubie śpią dzieci, płaczą dzieci, dzieci przychodzą
na świat, chwilowo do tego nie przygotowany
na podwórku na placu zabaw spawają przeciwczołgowe jeże
i rozlewają śmiertelne „napoje” – bez przerwy
całymi rodzinami, które nareszcie poznały radość bycia blisko
i harmonijnej wspólnej pracy – wojna skraca dystans
od człowieka do człowieka, od narodzin do śmierci,
od tego, czego sobie nie życzyliśmy,
do tego, do czego okazaliśmy się zdolni
– mamo, podnieś słuchawkę, drugą godzinę prosi kobieta w piwnicy wieżowca,
uparcie i tępo, nie przestając wierzyć w cud
ale jej matka jest poza zasięgiem, na tym przedmieściu,
gdzie ściany złożyły się jak domki z kart
po potężnych uderzeniach, gdzie wieże telefoniczne jeszcze wczoraj
przestały łączyć, gdzie świat rozerwał się na przed wojną i po
wzdłuż nierównego zgięcia plakaciku „no war”
który wyrzucisz do najbliższego kosza na śmiecie
wracając z protestów do domu, rosyjski poeto

wojna zabija rękami obojętnych
i nawet rękami bezczynnych współczujących

przełożył Bohdan Zadura

Kultura Enter

Kultura Enter
2022/01 nr 102 „Solidarni z Ukrainą”